Çocukluk anılarının izleri derin, etkileri yaşam boyuncadır.

Çok sevdiğim psikiyatrist Irvin Yalom 85 yaşında yazdığı “Bir Psikiyatristin Anıları”nda “Sona doğru yaklaştıkça, adım adım başa dönen bir daire çizerek ilerliyorum” der.

Herkesin yolculuğu, hikayesi de bambaşkadır;

-Kiminin çocukluğu masal tadında iken; kimisinin korku-dram filmlerini aratmaz,

-Kimisi şefkatle kucaklayan kolların sıcaklığını anımsarken; kimisi mesafeli tavırların soğukluğuyla yıllar sonra bile buz keser,

-Kimisi her gülücüğü birer mucizeymiş gibi karşılanmışken; kimisi varlığının farkına varılmamış, varamamış halde büyür gider..

Her hikayenin kendine özgü mutlu anları, bazı hikayelerin ruhta açılmış, yıllar içinde üstü kapansa da dikiş tutmamış yaraları vardır. Ne vakit bir kişi-olay-durum tetikler; o yara hiç umulmaz bir yerde acır, kanar… Böyle vakitler; çocukluğa dönüp tamiri mümkün olmaz ama artık o yarayı saracak gücünüz vardır!

Bilin ki, kendi kendinizin ebeveyni olup; 🌱O incinmiş çocuğa sarılıp- gülümserseniz&gülümsemelerini önemserseniz 🌱Varlığını farkedip-iyi ki varsın derseniz&korkma ben yanındayımı da eklerseniz O yaralar iyileşebilir ve bugünkü kaynaklarınızla masal tadında bir hikaye yazılabilir🍀

Bugünkü yetişkin kaynaklarınız yeterli 👍